En toen liep alles anders..

Mijn laatste schrijfsel is van januari zie ik net.

Niet zoals ik van mezelf zou verwachten, maar de afgelopen periode ben ik er achter gekomen dat ik wel vaker zaken van mezelf verwacht die niet altijd reëel zijn.

Het kwam natuurlijk niet uit de lucht vallen, al verraste het me wel.. maar op 2 februari jl werd ik niet lekker op mijn werk. Pijn op mijn borst, pijn in mijn linker arm en schouder en een drukkend gevoel op mijn bovenlijf. Ik dacht nog even een afspraak met mijn huisarts te maken, maar die besloot anders en zo lag ik even later in Eindhoven in het ziekenhuis. De huisarts was duidelijk; geen discussie; ambulance bellen en naar de cardioloog.

Gelukkig was dit allemaal storm in een glas water, ik dacht nog even dat het een verwaarloosde griep was, maar na een paar dagen werd door de huisarts en de bedrijfsarts de diagnose Burn-out gesteld.

Ik ben inmiddels bijna 2 maanden verder, heb in het begin nog gepoogd om 5 uur per dag te werken, moest op last van de bedrijfsarts 3 ochtenden van 4 uur gaan werken, wat helemaal niet ging en nog meer stress op leverde. Als leidinggevende kun je je werk niet terugbrengen naar 12 uur per week, voorheen was het 40+ en ook inhoudelijk kreeg ik mijn werk niet af. De druk liep zo alleen maar verder op.

Een goeie week later, besloot mijn leidinggevende dat ik maar beter helemaal kon stoppen met werken, om me volledig op mijn herstel te kunnen richten; daar was ik het wel mee eens, alleen zou ik het zelf nooit besloten hebben, sindsdien zit ik dus thuis.

Pas sinds 2 weken kan ik zeggen dat ik me vaker goed voel dan slecht, let wel, mijn dagelijkse activiteiten bestaan uit weinig; ik pak het huishouden weer een beetje op en ik wandel, ik wandel veel. Daarnaast ben ik in afwachting van een traject bij een revalidatiecentrum, die me gaan helpen om zowel fysiek als psychisch de boel weer in balans te krijgen. De intake is achter de rug; het is nu wachten op een startdatum.

Met onze vakantie in het vooruitzicht was iedereen er van overtuigd dat de ontspanning, die de vakantie gaat geven, me ook zeker goed zal doen. Al vond ik het vooruitzicht zelf best spannend, zeker toen ik me nog helemaal niet goed voelde.
Vooropgesteld ik ben niet depressief, maar was vooral heel moe, uitgeput zelfs en murw van de strijd die ik in mijn baan leverde, maar die me maar niet verder bracht en desondanks niet los kon laten. Maar nu we een paar weken verder zijn en ik dus al 5 weken niet meer werk heb ik minder last van de stress die het me gaf. Alhoewel als ik er over schrijf of praat bekruipt de spanning me stiekem toch weer.

De afgelopen jaren zag mijn leven er als volgt uit; maanden lang kei hard werken, zelden een dagje vrij tussendoor om vervolgens 2-3 weken op vakantie te gaan en dan begon t weer opnieuw.
Eigenlijk wel bitter, je 47 weken achterover werken voor 5 weken ontspanning; dat moet nu dus veranderen en dat ga ik ook veranderen, alleen niet meteen en ook niet alleen.

Door dit hele gebeuren, kwam onze 4e Florida vakantie met rasse schreden naderbij, bijna ongemerkt en nu is het dan zover, in minder dan een maand tijd vliegen we weer...

YEAHHHHHHHHH!!!


Dit verhaal wil ik hier afronden, zij die geïnteresseerd zijn of al niet goed snapten waarom er maar geen verhaal meer volgde zijn nu weer op de hoogte.. vanaf nu wil ik me hier weer helemaal op onze reis richten..

Meer in mijn volgende blog...