Of toch?
HAAAAA!!!! riep Sterre bij de eerste twijfel, "ik wist het wel, jij kan helemaal niet thuis blijven.., jij MOET op vakantie.."
De jacht was van korte duur, de sleutelwoorden waren Low Budget, Rust, Natuur, Easygoing, Samen dingen doen (net als in Florida) en Low Budget..
Een prachtreis was zo gevonden en geboekt.. Bij SNP, een prachtige, wandel, fiets en kano vakantie in het prachtige Mazurische meren gebied in Polen werd het..
Wat een prachtig vooruitzicht.. Onze omgeving verklaarde ons voor gek, maar pfffff wij weten toch zeker wel wat leuk is?
De planning was snel op orde, de rit van 1500 km werd op de heenweg op gesplitst in 2 dagen van ca 650 km (resp tot Berlijn en Warschau) en de 3e dag zou ons na een bezoek aan Treblinka op de plaats van bestemming brengen..
Daar zouden we vervolgens in nog eens ca 10 dagen 3 lokaties bezoeken, met bijna iedere dag een wandel, fiets of kano tocht, aansluitend boekte ik nog 3 dagen Bialowieza National Park, want als we er dan toch zijn, en de terugreis zouden we naar behoefte invullen..
Man, man, man het avontuur lachte ons tegemoet...
Ondertussen werd het April 2015 en er gebeurde een aantal akelige zaken in onze nabije omgeving. Een aantal mensen in onze omgeving kregen te maken met plotselinge sterfgevallen.
Een oud collega, waar ik geen contact meer mee heb, maar die natuurlijk nog wel in mijn herinneringen mee draag, verloor haar zoon, een huidige collega verloor na een kort maar hevig ziekbed haar man en een klasgenootje van Sterre verloor plots en onverwacht haar moeder, zo maar uit het niets werd ik maar weer geconfronteerd met onze en mijn eigen vergankelijkheid en het feit dat we het nu moeten beleven als het even kan...
Ik had plots behoefte aan de zon en zo vlogen we eind April voor een weekje zon en helemaal niets naar Egypte.. Gewoon omdat het kan en volgend jaar misschien wel nooit meer....
Okay ik geef nu ruiterlijk toe, ik kan en wil niet zonder vakanties..
Na de week zon en zwembad, de zee heb ik behalve op een dagje vanaf een boot, niet gezien.. Kwamen we uitgerust thuis en konden we er weer tegenaan...
Helemaal tot aan augustus tot ons Polenavontuur.
Sterre mocht in juli eerst nog twee weken met haar vader en consorten naar de Spaanse zon om aansluitend met mij naar het verre Polen af te reizen..
De reis was super, op die flitser op de Deutsche Autobahn na (ik wacht nu nog op de bekeuring) maar een uur lang, was ik er toch wel ziek van...
Door Duitsland reizen gaat toch wel een stuk makkelijker dan door Frankrijk of Spanje..
In plaats van een hele dag, neemt een trip van 650 kilometer maar zo'n 6,5-7 reisuren in beslag en dat is inclusief, plassen, pauzeren en tanken. Voor de eerste dag had ik een Campingfass gereserveerd, kost geen vermogen, op een leuke camping waar we nog lekker konden zwemmen in de Sediner See..
De tweede overnachting was minstens zo leuk in een hotelletje in Warschau met een heerlijke binnentuin en dito restaurant.
Ook de reis was wederom voorspoedig verlopen, de snelwegen zijn meer dan goed te noemen, op het moment dat het een tolweg wordt verlaat zowat iedereen de weg en er zijn hele mooie en goedkope MacDonalds restaurants aangelegen. In het kader van lowbudget kwam dag erg goed uit.
De derde dag werd wat taaier, geen snelwegen meer, wel 80 km wegen, waar geen 80 wordt gereden en op een bijzondere manier wordt ingehaald. Op een bijzonder gevaarlijke manier wel te verstaan. Je rijdt tot ongeveer op de bumper van je voorganger, gooit je stuur en daarmee je auto in een zwaai naar links, geeft een dot gas, zodat al het verkeer achter je niets meer ziet en de adem ontnomen wordt, om vervolgens met de dood in de ogen (lees een tegenligger die je moordlustig aankijkt) een meter of 4, 5 verder, Iig zo dichtbij mogelijk de zelfde exercitie met me stuur naar rechts te maken.. Net een computerspelletje, alleen dan zonder extra levens...
Begin van de middag van dag drie, kwamen we bij Treblinka aan, een ervaring om nooit te vergeten, eerlijk is eerlijk. Het bijna in zijn geheel verdwenen concentratiekamp, ligt op een prachtige plek in the middle-of-nowhere, in een woud. Het was er mooi, stil, bloedheet en met een vernietigende kracht werd ik met mijn gevoel in een restant van menselijke gruwelijkheden geworpen. Het was afschuwelijk, ik liep er met een zwaar hart en voelde me postuum schuldig aan de slechtheid van de mensheid. Had de behoefte om sorry te zeggen, maar namens wie en aan wie? Er waren daar ook een groot aantal joodse jongens en meisjes van middelbare schoolleeftijd, ze legde kransen, prevelde gebeden en liepen tussen de overblijfselen van hun families, hun geschiedenis en hun heden in, veel meer dan ik.. En ik, ik wilde er weg het was me werkelijk te veel...
Na nog een aantal uren in de auto kwamen we op de plaats van bestemming een alleraardigst omgebouwde boerenschuur die nu als vakantie groephuis dienst doet in een mooie, stille, stoffige, uitgestorven omgeving terecht. De eigenaar een allervriendelijkste Groninger en zijn Poolse kokkin heette ons welkom en de vakantie kon nu echt beginnen..
Om een lang verhaal in te korten, hoop ik, een korte wrap up.. Het was er best mooi, er waren best wel wat ooievaars, we hebben er tallozen gezien, het was er ook best warm, maar vooral vond ik het er desolaat. In het huis waar je met ca 24 man kon verblijven, waren alleen Sterre, de eigenaar en ikzelf.. In de omgeving was uhm niet zo veel, een enkel winkeltje, 1 per dorp, waar ze vanalles hadden, je wist alleen niet hoe lang al, geen restaurants, geen café, geen kerk, eigenlijk niets.. We hebben een dagje gewandeld, wat veel te warm was, een dag gefietst, een dag thuis gebleven omdat Sterre niet lekker was en een dag gekanoed..... We hebben dus echt wel ons best gedaan.. Maar al die tijd was een klagend stemmetje in mijn hoofd dat steeds weer zei:" ik wil naar huis" ... Toen op onze 6e vakantiedag ook nog de eigenaar van het huis naar Nederland vertrok, was ik not amused, we zouden namelijk 's nachts alleen in dat grote huis achterblijven... Brrrr de kriebels kreeg ik ervan.. Op de 7e dag, hakten we de knoop door.. Ik wilde niet langer met dat onaangename gevoel blijven lopen.. Ik ging naar huis.. En zo geschiedde op dag 9 vertrokken we om 9 uur 's ochtend om 's nachts tegen 2-en, 1475 km verder weer uit te stappen, voor ons huisje in het buitengebied, hoezee!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten